Tussen heuvels en rivier: Herfst, huizen en harken
Afgelopen week fietste ik op een regenachtige namiddag door het landelijk gebied aan de westkant van onze gemeente, niet ver van de bosrand van de Veluwe. Door het sombere, vochtige weer was er amper iemand buiten. Ik fietste over een zandweg met om mij heen alleen het geluid van de wind in de bomen. Herfstweer is veel eerder mooi dan zomerweer, zeker als je naar buiten gaat, want het valt minder snel tegen. Er is hier eigenlijk altijd veel te zien, maar wat mij het meeste trof op mijn fietstocht, was… een huis.
De Ellecomse Veegfiets, © https://m.facebook.com/ikharkinellecom/
Het lag op een paar honderd meter afstand van mijn fietspaadje en het viel nauwelijks op. Wat mij getroffen had, was hoe het in het landschap lag, daar was iets sprookjesachtigs aan. Het was een groot huis, laag en van de allereenvoudigste vorm. Vanonder het lange rieten dak flonkerde bescheiden lamplicht als niet meer dan wat kleine lichtpuntjes in de invallende schemering. Het geheel was als een dier dat rustig lag te slapen in de woeste landelijke ruimte. Met een flinke omweg kreeg ik tenslotte de andere kant van het huis te zien. Die was vrijwel gesloten. Ook hier vredige rust.
In deze tijd, met een biodiversiteitscrisis en een klimaatcrisis, wordt het steeds belangrijker, natuurinclusief te bouwen. We zullen daar in een latere column nog wel eens uitgebreider aandacht aan besteden. Of een huis aan die norm voldoet, hangt van veel factoren af, o.a. materiaalgebruik en energievoorziening, dingen die aan de buitenkant niet zomaar te zien zijn, maar die buitenkant zegt wel iets. Als een gebouw met zijn omgeving harmonieert, kan dat van grote betekenis zijn, zeker als het in het groen staat, of dat nu ‘slechts’ een groep bomen is of een natuurgebied. Natuurwaarden moeten gerespecteerd worden, dat beseffen steeds meer mensen.
Dat brengt me op het volgende. Onlangs las ik over hoe in Ellecom met herfstblad wordt omgegaan. Net als overal groeit daar de weerzin tegen de bladblazer. Bladblazers maken afschuwelijke herrie en schaden de natuur, die het toch al zwaar heeft. Afgelopen week stond er op deze plaats nog een interessant stuk over egels. Door verstening, hekken en de gedachte dat een tuin netjes opgeruimd moet zijn, wordt de egel in zijn bestaan bedreigd. Egels hebben net als vogels en insecten rommelhoekjes nodig en een met blad bedekte bodem. Bladeren zijn van essentieel belang voor heel veel leven. In Ellecom vond men twee jaar geleden al dat het met het bladblazen welletjes was en werd het initiatief ‘Heel Ellecom harkt’ genomen. Sindsdien helpen vrijwilligers blad op te ruimen, daar, waar het niet kan blijven liggen en dat doen ze met, inderdaad, harken. Een zogenaamde veegfiets, die van 1955 tot 1965 gebruikt werd, werd van stal gehaald, in korte tijd werd geld ingezameld om dit handige en prachtige apparaat te repareren en tenslotte doneerde de gemeente Rheden, waar Ellecom onder valt, de veegfiets aan ‘Ik hark’, de georganiseerde harkende vrijwilligers. Steeds meer inwoners doen mee. Ellecom wordt er gezonder en mooier van en de aanpak brengt mensen samen. Dit initiatief verdient navolging. Heel Epe harkt, dat zou onze prachtige groene gemeente niet misstaan. Heel Heerde harkt ligt nog beter in het gehoor, maar het uiteindelijke doel kan natuurlijk alleen maar zijn: Heel Holland Harkt.
Graag nodigen we lezers die iets interessants te vertellen hebben dat de natuur in onze eigen omgeving vooruithelpt, of vragen daarover, te schrijven naar info@natuurenmilieuepe.nl. Zie ook www.natuurenmilieuepe.nl.
